| Wisey27 |
 Wysłany: Czw 12:51, 27 Paź 2011 Temat postu: |
|
23 sierpnia 1939 roku ZSRR i III Rzeszę połączył pakt Ribbentrop-Mołotow. Zgodnie z jego tajnym artykułem, we wrześniu 1939 r. państwa te wspólnie dokonały czwartego rozbioru Polski. W ten sposób rozpoczął się okres bliskiej współpracy między Hitlerem i Stalinem. Wkrótce zawarto kolejne układy: „o granicach i przyjaźni” oraz o współpracy gospodarczej. Jednak pakt dwóch krajów, nastawionych na agresywną politykę, był naturalnie czymś bardzo kruchym i po obu stronach liczono się z jego nietrwałością. Dzięki temu paktowi Rosja podporządkowała sobie całe kraje i narody po za Finlandią i to bez dobywania miecza. W związku z rosnącym apetytem Rosjan zaszła potrzeba ponownego określenia wzajemnych interesów. Mołotow podczas pobytu w Berlinie usłyszał pogłoski że interesy Niemieckie nie idą w parze z interesami Rosyjskimi. Była to prawda. Hitler powiedział że Rosja nie może prowadzić żadnych działań wojennych bez jego zgody. Z militarnego punktu widzenia Rosja przedstawiała wtedy tak wielki obraz nędzy i rozpaczy że nie sposób było jej porównać nawet z kadrą podoficerów niemieckich a to za sprawą czystek Stalina które pochłonęły 30 000 oficerów . David Irving twierdzi że aż 40 000 . Ale już przed wizytą Mołotowa w Berlinie rozwój militarny Armii ZSRR nabrał zawrotnej prędkości . Mimo tego Atoli Hitler zaczął powoli gromadzić wojsko przy granicy z Rosją . Pierwsza fala dywizji poruszała się ku Rosji drugą wysłał dopiero w połowie marca . System kolejowy Niemiec tak przewyższał Rosyjski że mogli oni gromadzić 7 dywizji dziennie podczas gry Rosjanie tylko 5.
Niemcy dysponowali nadwyżkami materiałów a także Wermacht posiadał większe zasoby ludzkie a niżeli w chwili wybuchu wojny. Podczas realizacji planu Barbarossa Rosjanie dysponowali 10 000 czołgów podczas gdy Niemcy tylko 3500 . Rosyjskie pojazdy pancerne stanowiły zbieraninę najrozmaitszych przestarzałych typów.
Także żołnierz Niemiecki przewyższał Rosyjskiego wyszkoleniem , sprzętem , opanowaniem , narodowym charakterem oraz oddaniem ideologii . Rosja dysponowała 155 dywizjami stan ten wzrósł pod koniec kwietnia do 247 a po czterech miesiącach kiedy Wermacht nie mógł się już wycofać po stronie Rosji w działaniach uczestniczyło 360 dywizji . Żadnej innej operacji Niemcy nie przygotowali w obliczu tak wielkiej niewiedzy o stanie uzbrojenia przeciwnika. Największą niewiadomą dla fryców było Rosyjskie lotnictwo. 8 lutego Keitel dowiedział się że luftwaffe i marynarce starczy paliwa do jesieni natomiast benzyna i olej napędowy do czołgów i pojazdów transportowych skończy się w sierpniu chyba że wermacht zajął by kaukaskie pola naftowe. Rosyjskie Lotnictwo pod względem uzbrojenia ilościowego, a przede wszystkim pod względem jakości ludzi, przedstawia groźną siłę, ale w tym znakomitym rodzaju wojsk jest jeszcze u nas wiele braków. Główny z tych braków – lotnictwo jest przygotowane do nieskomplikowanych warunków pola walki (…) Ogniowe przygotowanie do lotów na dużych wysokościach i nocą jest niskie. Operacyjne i taktyczne przygotowanie – w stanie zaniedbania. Tak szef Sztabu Generalnego Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej K. A. Mierieckow ocenił sowieckie siły powietrzne na posiedzeniu Głównej Rady Wojennej i wyższej kadry dowódczej w dniach 23–31 grudnia 1940 r. Pół roku później, liczebnie najsilniejsze na świecie, Siły Powietrzne ZSRR stanęły do walki z niemiecką Luftwaffe.
W chwili wybuchu wojny niemiecko- sowieckiej Siły Powietrzne ZSRR miały na stanie 19 583 samolotów bojowych w 226 pułkach. W przygranicznych, zachodnich okręgach wojskowych (Leningradzkim Okręgu Wojskowym, Nadbałtyckim Specjalnym Okręgu Wojskowym, Zachodnim Specjalnym Okręgu Wojskowym, Kijowskim Specjalnym Okręgu Wojskowym i Odeskim Okręgu Wojskowym) zgromadzono na 1 czerwca 1941 r. 7469 samolotów bojowych wszystkich typów, z czego sprawnych było 6430 maszyn. Stan lotnictwa w poszczególnych przygranicznych okręgach wojskowych 1 czerwca 1941 r. kształtował się następująco:
Leningradzki OW: 902 myśliwce, 394 bombowce, 40 samolotów rozpoznawczych, jednosilnikowych bombowców i szturmowców starego typu, w sumie 1336 samolotów;
Nadbałtycki SOW – 744 myśliwce, 453 bombowce, 5 szturmowców, 60 samolotów rozpoznawczych, jednosilnikowych bombowców i szturmowców starego typu, w sumie 1262 samoloty;
Zachodni SOW – 1043 myśliwce, 489 bombowców, 8 szturmowców, 231 samolotów rozpoznawczych, jednosilnikowych bombowców i szturmowców starego typu, w sumie 1771 samolotów;
Kijowski SOW – 1343 myśliwce, 466 bombowców, 5 szturmowców, 247 samolotów rozpoznawczych, jednosilnikowych bombowców i szturmowców starego typu, w sumie 2059 samolotów;
Odeski OW – 697 myśliwców, 287 bombowców, 57 samolotów rozpoznawczych, jednosilnikowych bombowców i szturmowców starego typu, w sumie 1041 samolotów.
Przedstawione powyżej liczby należy uzupełnić o około 1440 samolotów Floty Północnej, Bałtyckiej i Czarnomorskiej oraz co najmniej 1332 bombowców DB-3, TB-3 i TB-7, zgrupowanych w jednostkach lotnictwa bombowego dalekiego zasięgu i podległych Naczelnemu Dowództwu. Ponadto stany jednostek Sił Powietrznych ZSRR ulegały do 22 czerwca 1941 r. trudnym do oszacowania zmianom. Przykładowo D. Chazanow i inni podają, że na stanie przygranicznych okręgów wojskowych znajdowało się w chwili niemieckiego ataku 917 samolotów myśliwskich MiG-1 i MiG-3, co oznaczałoby, że nowych myśliwców ubyło ze stanu względem spisu z 1 czerwca 1941 r. Potęga liczbowa Sił Powietrznych ZSRR nie ulega wątpliwości. Jednak sama liczba samolotów nie przekładała się na jakość i efektywność działania sowieckich sił powietrznych, które po udanych walkach przeciwko Japończykom w Mongolii w 1939 r., nie potrafiły całkowicie pokonać fińskiego lotnictwa w Wojnie Zimowej 1939–1940. Kolejnym przeciwnikiem Sił Powietrznych ZSRR miała być hitlerowska Luftwaffe. Przebieg walk powietrznych w drugiej połowie 1941 r. pokazał, że sowieckie siły powietrzne zostały zaskoczone atakiem niemieckim w najmniej dla nich odpowiednim momencie. Autorzy spróbują przedstawić Czytelnikom obraz sowieckiego lotnictwa w 1941 r., a zwłaszcza w przededniu wybuchu wojny niemiecko- sowieckiej oraz wyjaśnić przyczyny jego słabości, pomimo wyraźnej przewagi liczebnej nad przeciwnikiem. Ogółem do uderzenia na Związek Radziecki Niemcy wydzielili największe siły, jakie udało im się do tej pory zaangażować do jednej akcji. Armia liczyła 3,7 mln żołnierzy, z czego 3,2 mln przypadało na wojska niemieckie, a 0,5 mln na wojska sojusznicze. Ogółem ponad 160 dywizji różnego rodzaju. Siły pancerne reprezentowane były przez nowoczesne czołgi w liczbie blisko 4200, a Luftwaffe mogła wystawić do boju ponad 4 tys. maszyn (część autorów ogranicza tę ilość do 3 tys. samolotów). Dane te są jedynie szacunkowe, choćby Rodric Braithwaite ("Moskwa 1941") dopatruje się nieco mniejszych liczb. |
|
